Gdy 6 stycznia 2021 r. Kongres Stanów Zjednoczonych miał ogłosić Joe Bidena 46. prezydentem, zwolennicy ustępującego prezydenta Donalda Trumpa w proteście przeciwko wyborczemu wynikowi wtargnęli do Kapitolu, dokonując licznych aktów wandalizmu w następstwie których śmierć poniosło pięć osób a ponad stu policjantów zostało rannych. Atak na Kapitol spotkał się z potępieniem nie tylko demokratów, ale też wielu republikanów i doprowadził do wszczęcia procedury impeachmentu wobec byłego prezydenta. Wniosek  nie uzyskał wymaganych 2/3 głosów poparcia w stuosobowym senacie, a Donald Trump został uniewinniony od zarzutu podżegania do przemocy. Nie uznając konsekwentnie swojej porażki złożył 80 pozwów w stanowych i federalnych sądach najwyższych. Żaden z nich nie został rozstrzygnięty na jego korzyść, a media całego świata rozpisywały i rozgadywały się o jego druzgocącej klęsce.

Cztery lata później Donald Trump wygrywa wybory prezydenckie, deklasując kandydatkę demokratów i urzędującą wiceprezydentkę Kamalę Harris, a Partia Republikanów zdobywa większość zarówno w Senacie jak i w Izbie Reprezentantów. Zewsząd płyną gratulacje, prezydent-elekt ogłasza historyczne, bezprecedensowe zwycięstwo. Trudno się z nim nie zgodzić, bo obecna sytuacja daje mu możliwość niemalże autorytarnych rządów. Po kadencji Joe Bidena obfitującej (zwłaszcza w końcówce) w setki wpadek Ameryka postawiła na zmiany, wybierając „stare nowe”. Jak ten wybór przekłada się na nasze polskie podwórko?

Niewątpliwie wybór Trumpa nie jest na rękę obecnemu rządowi, którego przedstawiciele na czele z premierem Donaldem Tuskiem w oszczędnych słowach powinszowali przyszłemu przywódcy USA. Nietrudno odgadnąć, że przy przesyłaniu gratulacji musieli przełknąć niejedną gorzką łzę. Dla odmiany zgoła inny nastrój panuje w szeregach partii opozycyjnych, których politycy prześcigali się w przesyłaniu tweetów, postów, zdjęć, filmików, memów i innych form wyrazu swojej ekscytacji. Zdecydowanie mają powody do radości. Politolodzy są zgodni, że zwycięstwo konserwatywnego Trumpa może dodać wiatru w żagle polskiej prawicy. Przed nami wybory prezydenckie, a kto najlepiej dogada się z republikańskim prezydentem USA jeśli nie konserwatywny kandydat? Wiemy już, że w grę wchodzą dwa nazwiska: prezes Nowej Nadziei, kandydat Konfederacji Sławomir Mentzen (który również pośpieszył z pełnymi patosu gratulacjami, porównując zwycięstwo Trumpa z Harris do tolkienowskiej „bitwy o Helmowy Jar”) oraz kandydat Prawa i Sprawiedliwości, którego jeszcze nie znamy, ale z pewnością będzie nim osoba, którą wskaże prezes Jarosław Kaczyński. Na giełdzie jest wiele nazwisk: Czarnek, Bocheński, Tarczyński, Morawiecki… entliczek, pentliczek…

Zwycięstwo Donalda Trumpa przekłada się również (a raczej przede wszystkim) na sytuację geopolityczną świata. Zwłaszcza dla pogrążonej w wojnie z Rosją Ukrainy jest ono raczej hiobową wieścią. Trump wielokrotnie zapowiadał, że po objęciu urzędu zakończy wojnę „w ciągu 24 godzin”. Wiceprzewodniczący Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej Dmitrij Miedwiedwiew, po ogłoszeniu wyników wyborów zamieścił na platformie X wymowny wpis o treści: „Kamala jest skończona… Niech dalej zaraźliwie rechocze. Cele specjalnej operacji wojskowej pozostają niezmienne i zostaną osiągnięte”. Czy zakończenie wojny na Ukrainie w 24 godziny oznacza zatem pokój, ale na rosyjskich warunkach? Pod znakiem zapytania stoi także pozycja ONZ i NATO, ale to już osobny temat.

Mig