Pięć spośród siedmiu zarzutów podnoszonych w skardze na działalność dyrektora Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej, którą skierował do rady miasta lokalny działacz społeczny i pasjonat historii Zbigniew Ruszkowski w ocenie rady okazało się zasadne. Temu rozstrzygnięciu towarzyszyła atmosfera skandalu, najpierw związana z nagraną jeszcze przed sesją wypowiedzią Prejsa o „skręcaniu sprawy”, potem z nie dopuszczeniem na sesji do głosu Ruszkowskiego, mimo nawet tego, że dopominali się o to radni. Do tego, na koniec przewodniczący Prejs nie chciał przyjąć od niego godła i cennych wydawnictw, wyrzuconych z muzeum na śmieci.

Ze skargi Ruszkowskiego wyłania się budzący niepokój obraz Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej, zarządzanego przez Barbarę Zaborowską. Zagubienie ważnego dokumentu, w dodatku z danymi wrażliwymi i nie podjęcie działań nakazanych przepisami, kompromitująca nieznajomość Kodeksu Postępowania Administracyjnego, uniemożliwianie korzystania z ustawowych praw strony, jawne lekceważenie, wprowadzanie w błąd, odmawianie dostępu do informacji, brak inwentaryzacji i do tego niejasne umowy o charakterze finansowym.

Zbigniew Ruszkowski  swoją skargę na działalność dyrektor MZZ skierował do rady miasta w styczniu br. i od początku towarzyszy jej atmosfera skandalu. Jeszcze podczas pracy zajmującej się skargą komisji, okazało się że przed jej posiedzeniem przewodniczący rady Lech Prejs mówi o „skręcaniu sprawy”, bo może Ruszkowski będzie kandydował na burmistrza. Później też jest nie dużo lepiej. Co prawda komisja zaprasza na swoje pierwsze posiedzenie Ruszkowskiego, ale na drugie, na którym formułuje swoje stanowisko już nie, do tego na sesji rady nie dopuszcza się go do głosu. Czy to na tym polegać miało to sławetne „skręcanie sprawy”?

W skardze Ruszkowski podnosi kilka wątków. Pierwszy z nich dotyczył zagubienia złożonego przez niego do muzeum odwołania od decyzji administracyjnej. Jak się okazało, to odwołanie nie zostało przesłane do SKO, ani nie posiada go muzeum, choć skarżący dysponuje poświadczoną datownikiem muzeum i parafką pracownika kopią tego dokumentu. Muzeum nie przesyłając odwołania do SKO uniemożliwiło mu praktycznie możliwość uzyskania informacji o umowach zawieranych przez muzeum. Kolejnym wątkiem jest uniemożliwienie w złośliwy sposób ustawowo zagwarantowanej możliwości dostępu do akt postępowania administracyjnego. Wielokrotnie po telefonicznym uzgodnieniu skarżący zjawiał się, by przejrzeć akta i dopiero wówczas dowiadywał się, że to niemożliwe. Bardzo ważnym wątkiem skargi jest też stwierdzenie braku inwentaryzacji majątku trwałego muzeum. Wszystkie te podnoszone wyżej zarzuty komisja, a potem rada miasta uznały za zasadne. W dwóch kwestiach skargę uznano za bezzasadną: pomówienia Ruszkowskiego w piśmie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz w sprawie niejasnej umowy o dzieło, w ramach której muzeum nabyło prawo do publikacji „około 10 zdjęć” na wystawie, która się nigdy nie odbyła. Muzeum wydało tu kwotę 3 tys. zł.

Zanim jednak radni miejscy zagłosowali w sprawie zasadności skargi, głos chciał zabrać Ruszkowski. Zgodnie z procedurą, zgłosił ten zamiar pisemnie przewodniczącemu Prejsowi, argumentując, że został powiadomiony o tylko jednym terminie posiedzenia Komisji Skarg, Wniosków i Petycji i w związku z tym, nie miał możliwości zapoznania się i odniesienia do ustaleń komisji. Przewodniczący rady Prejs, najwyraźniej obawiając się tego co powie Ruszkowski nie dopuścił go do głosu, na zasadzie „nie bo nie”. Gdy Ruszkowski próbował wyjaśnić radnym dlaczego chce zabrać głos w punkcie, który dotyczy jego skargi bez mikrofonu, przewodniczący Prejs odpowiadając na podpowiedź z boku stwierdził „co mu zabierz, jak nic nie ma”.

O dopuszczenie do głosu Ruszkowskiego wnioskowała też radna Wioletta Błaszkiewicz.

– Jest to niedopuszczalne panie przewodniczący. To jest sesja rady miasta i radnych, którzy chcą mówić w imieniu mieszkańców. A pan przewodniczący nie zapytał mnie, czy chciałabym tego człowieka wysłuchać – mówiła radna.

Ostatecznie wniosek radnej o dopuszczenie do głosu skarżącego poddany został pod głosowanie i podzielił radnych. Za wnioskiem było 10 radnych: Błaszkiewicz, Burchacki, Sasiak, Korczak, Fabisiak, Kiełbiński, Krajewski, Pol, Zbrzezny i Ośliźlok (Bartoszczyk nieobecny). Przeciw zagłosowało pozostałych 10 radnych i w związku z równą ilością głosów wniosek nie przeszedł.

Nie zrażony Ruszkowski po głosowaniu podszedł do przewodniczącego Prejsa i położył mu na stół prezydialny godło Polski oraz dwie cenne pozycje książkowe: numer Światowida z 1901 roku oraz książkę z pieczęcią Józefa Ostaszewskiego wyrzucone na śmieci przez muzeum. „Ale co to mnie obchodzi” – skwitował przekazanie rzeczy Prejs, a nawet zagroził, że wezwie straż do takiego zachowania.

  – Bezwzględna dominacja interesu politycznego musiała ugiąć się przed siłą przedstawionych przeze mnie dowodów. Zarówno Komisja Skarg i Wniosków jak i Rada Miasta uznały z małym wyjątkiem, moją skargę za zasadną.  Natomiast dla mnie osobiście najistotniejsze są dwa wątki. Pierwszy to inwentaryzacja w Muzeum. Ja od trzech lat zwracam uwagę, iż należy ją wykonać, gdyż taki jest wymóg ustawy i tak  naprawdę nie wiemy co faktycznie w muzeum jest. Jaki jest stan posiadania muzealiów. Już w roku 2020 zauważyłem, że jeden z eksponatów opisany na wystawie jako oryginał w rzeczywistości był kopią z lat 60 XX wieku. Większy niepokój budzi u mnie jednak wypowiedź w czasie Komisji Skarg i Wniosków dyrektorki, iż rozpoczęła jakiś spis z natury i różnice miedzy stanem faktycznym a zapisem ksiąg inwentarzowych są oględnie mówiąc „duże”. Ja odczytuję to wprost, chodzi o braki w zabytkach lub być może o podmianę eksponatów. To bardzo niepokojące, że coś z muzeum mogło zginąć. Drugi z wątków jest dla mnie nie mniej niepokojący. Dotyczy on umowy zawartej między Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej a osobą fizyczną i zakłada  ona wykonania „około”10 zdjęć do wystawy Mława vs. Popkulturę za kwotę 3000zł. Jak ustaliłem wystawa ta nigdy się nie odbyła. Nigdy nie powstał nawet jej scenariusz, czy plan, nie było też umieszczona w planach finansowych i merytorycznych muzeum. Po prostu ktoś przyszedł, powstał zamysł – trzy tysiące za około 10 zdjęć i tyle. Kolokwialnie mówiąc  nikt nie widział tych zdjęć, jak również dyrektorka muzeum odmówiła mi ich obejrzenia. Osobiście uważam, że nigdy ich nie było. Po prostu ktoś otrzymał trzy tysiące i …….nic.

Oczywiście w tej sprawie chciałem zabrać głos w czasie sesji Rady Miasta dnia 10.02.2023 roku i decyzja ta leżała w rękach przewodniczącego Lecha Prejsa, który ordynarnie przyjął postawę „Nie bo nie”… To tylko tak naprawdę jedynie wierzchołek góry lodowej, nieprawidłowości związanych z muzeum jest wiele – komentuje sprawę  Zbigniew Ruszkowski.

JK

Poniżej treść skargi Zbigniewa Ruszkowskiego