Mławska Grupa Rekonstrukcji Historycznej Ludności Cywilnej przypomniała naszej społeczności postać Zofii Orlickiej PS. „Danuta” – pochodzącej z Mławy znanej w Warszawie i zasłużonej pielęgniarki, biorącej udział w Powstaniu Warszawskim. O bohaterskiej pielęgniarce mławscy rekonstruktorzy dowiedzieli się podczas zwiedzania Muzeum Powstania Warszawskiego. Teraz chcą postać Zofii Orlickiej na nowo przypomnieć Mławie, a kto wie, czy nie stanie się ona patronką jednej z ulic w naszym mieście.  

Właśnie Zofii Orlickiej z domu Grzelińskiej, urodzonej 28 października 1902 roku w Mławie poświęcone było wczorajsze, otwarte  spotkanie w siedzibie GRH LC.  W pełnej gości i starannie zaaranżowanym na powstańczą nutę wnętrzu postać nie znanej dotąd szerzej w Mławie bohaterskiej i oddanej pielęgniarki przypomniała Dorota Tadrzyńska. Pozostając w patriotycznym nastroju swoje wiersze zaprezentowały córka powstańca warszawskiego – Helena Grącka i Wiesława Palewska, a wiersz Dariusza Tadrzyńskiego odczytał jeden z rekonstruktorów Grzegorz Woliński. Uczestnicy spotkania mieli też okazję zapoznać się z prezentacją podsumowującą projekty, w których udział brało GRH LC. Okolicznościowe broszury rozdawali uczniowie SP nr 1 w strojach nawiązujących do warszawskich powstańców.

JK

Zofia Orlicka

Ur. 28 października 1902 r. w Mławie, zmarła 19 lutego 1983 r. w Sopocie. Odznaczona w 1944r. – Krzyżem Zasługi z Mieczami i Krzyżem Walecznych. W 1955r. – Krzyżem 10-lecia PARL, w 1959 r. Medalem za Warszawę i Medlaem Zwycięstwa i Wolności, w 1969 r. – Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, w 1970 r. – Odznaką Grunwaldzką, w 1975 r. Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Ludowej i Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, w 1977 roku otrzymała Odznakę Zasłużony Ziemi Gdańskiej.

Zofia Orlicka mieszkała w domu przy ulicy Długiej 5W Mławie w 1923 roku ukończyła gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego, a następnie w 1925 r. szkołę handlową w warszawie. Tam również po nieudanym starcie na studia medyczne, zaczęła pracować w pogotowiu ratunkowym. W 1928 r. ukończyła Warszawską Szkołę Pielęgniarstwa i rozpoczęła pracę w szpitalu w Wilnie. W 1932 roku wychodzi za mąż za lekarza Jana Orlickiego. W czasie niemieckiej okupacji angażuje się w działalność konspiracyjną. Od pierwszych chwil Powstania Warszawskiego staje się „duszą” powstańczego szpitala, nazywana przez wszystkich „Ciocią Danusią” i „Siostrą Danusią”. W okresie powojennym przenosi się do Gdańska, potem do Sopotu. Pracuje i aktywnie uczestniczy w pielęgniarskim ruchu zawodowym. W styczniu 1984 roku została wpisana w poczet Patronek Medycznego Studium Zawodowego im. „Pielęgniarek Warszawy”.

12►