To wyjątkowa sytuacja, gdy pracownik kieruje do sądu sprawę przeciw pracodawcy, u którego chce pracować. Taki przypadek miał zaś miejsce w mławskim ratuszu pomiędzy jedną z pracownic a jej pracodawcą – burmistrzem Sławomirem Kowalewskim. W sporze, który opisujemy poniżej, sąd stanął po stronie pracownika, uznając słuszność roszczeń, a kosztami postępowania obciążył miejską kasę.

Reklama

Sąd Rejonowy w Ciechanowie uznał za słuszne roszczenie jednej z pracownic urzędu miasta, iż konsekwencją zawieranych z nią dotychczas przez burmistrza Kowalewskiego umów na czas określony jest umowa na czas nieokreślony. A dodać trzeba, że jest to tylko jeden, rozpatrywany oddzielnie sądowy wątek innych roszczeń pracowniczych pomiędzy tą pracownicą a burmistrzem.

Urzędniczka, która miała odwagę dochodzić słuszności swojej sprawy nawet przed sądem, była zatrudniona w ratuszu od 2015 roku. Na podstawie kolejnych sześciu umów (część z nich odbywała się w ramach tzw. prac interwencyjnych) na czas określony, to zatrudnienie było przedłużane i trwało aż do roku 2019, kiedy to burmistrz nie zaproponował urzędniczce kolejnej umowy. Ta zaś uznała, że przedostatnia z zawartych z nią umów według kodeksu pracy powinna być już uznana za zawartą na czas nieokreślony. Zainteresowana dalszą pracą w urzędzie, próbowała spotkać się bezpośrednio z burmistrzem Kowalewskim, zarówno już po podpisaniu ostatniej umowy, jak i po jej zakończeniu. Aby osiągnąć audiencję, próbowała nawet zapisać się na spotkanie jako zwykły interesant.

Ponieważ podjęte działania nie przyniosły efektu i nie było reakcji na przesądowe wezwanie, pracownica była zmuszona przed sądem stawić czoła kancelarii prawnej, reprezentującej burmistrza. Miejski mecenas wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu. Stanął na stanowisku, że pracodawca nie naruszył wynikającego z art. 25¹ § 1 k.p. limitu dotyczącego okresu zatrudnienia w zakresie maksymalnego okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także maksymalnej liczby takich umów.

Sąd doszedł do innego przekonania i uznał, że strony jednak łączy umowa o pracę na czas nieokreślony. W uzasadnieniu wyroku Sąd przypomniał też mający oparcie w orzecznictwie pogląd, że – standardem prawa pracy jest umowa na czas nieokreślony, „która, ze względu na sposób i zakres ochrony przed jej rozwiązaniem, najpełniej respektuje uzasadnione potrzeby pracownika”, po drugie – umowa terminowa jest wyjątkiem, który, jeśli ma być zastosowany, to tylko ze względu na usprawiedliwione interesy obu stron stosunku pracy i „nie może być przez pracodawcę nadużywany w celu obejścia przepisów o ochronie trwałości bezterminowego stosunku pracy”.

W wydanym w lipcu 2020 r. wyroku Sąd uznał, że strony łączy umowa na czas nieokreślony zawarta na początku roku 2018, a od urzędu miasta zasądził pobranie opłaty sądowej w kwocie 1412 zł. To zapewne nie koniec batalii w tej sprawie, jest to bowiem dopiero wyrok pierwszej instancji, od którego stronom przysługuje apelacja, którą burmistrz już zresztą złożył.

Jeżeli jednak takie rozstrzygnięcie pozostanie w mocy, dla miasta oznaczać to będzie konieczność wypłaty zaległego wynagrodzenia wraz z odsetkami.

JK