Na pozór wydawać by się mogło, że leżąca nad wąziutką i płyciutką rzeczką Seracz Mława problemów z wodą mieć nie powinna. A jeżeli już, to raczej mogłaby mieć problem z jej niedoborem niż nadmiarem. A jednak okazuje się – zresztą nie pierwszy raz – że życie weryfikuje czasem dość niespodziewanie, nasze poukładane już myślenie.  Teraz już śmiało można powiedzieć, że Mława jednak ma problem z wodą i to nie jeden.

Po pierwsze primo zaczęło się od tego, że burmistrz i jego wesoła ferajna wpadli na pomysł, że opłata za śmieci zależeć będzie od ilości zużytej wody. Co ma ilość zużytej wody do ilości oddawanych śmieci? Nic. Jednak już sam ten genialny pomysł wystarczy, aby zacząć patrzeć z niejakim obrzydzeniem na odkręcony kran, z którego żwawym strumyczkiem ciurka woda. Ta woda, która dotychczas kojarzyła nam się z czystością i świeżością, teraz kojarzyć się będzie nieodparcie z kupą śmieci i wydatkiem.

Nie każdy jednak ma takie odważne pomysły. Aż tak wizjonerskie na pewno wiążą się z innym stanem świadomości. Czyżby mieli jednak rację prorocy z New Age, że Era Wodnika już się zaczęła? Choć według ich poglądów ta era ma być okresem głębokich przemian społecznych, państw bez granic, świadomości planetarnej i początkiem złotego wieku pełnego obfitości i wzajemnego zrozumienia. No jeśli taki jest cel,  to początki mamy trudne, przynajmniej w Mławie. Era Wodnika bywa też symbolicznie przedstawiana w postaci młodego człowieka wylewającego wodę z dzbana na kulę ziemską.

I tu po drugie primo też wszystko pasuje. Potwierdza to niedawna nawałnica, która zalała Mławę. A lało właśnie jak z dzbana. Po ulicach i zalanych piwnicach chodziliśmy po kolana w wodzie. To nie do wiary, że jeszcze niedawno narzekaliśmy na suszę i chyba nawet nie wszyscy rolnicy zdążyli odebrać odszkodowania suszowe. Ta ulewa obnażyła wszystkie „zalety” betonowej rewitalizacji naszego miasta. Nie mówiąc już o dramatycznym obnażeniu niedrożności kanalizacji deszczowej.

Jak to jednak w życiu bywa, nie zabraknie też i u nas fatalistów, którzy powiedzą: siła wyższa, co można było zrobić? Takie ulewy zdarzają się bardzo, bardzo rzadko, po co więc miasto ma na nie czynić kosztowne przygotowania? Lepiej w takiej sytuacji ratować się samemu. Jeżeli wierzyć przekazowi, to Noe zbudował sobie arkę, a my co? Nie wszyscy w tej sytuacji biadolili: gumiaczki na nogi i wiadra poszły w ruch, przynajmniej zanim dojechali strażacy.

Trudno jest zmieniać miejską rzeczywistość, gdy władza wie wszystko najlepiej i nie potrzebuje o nic pytać mieszkańców. Ludzie kreatywni mają jednak to do siebie, że w każdej sytuacji potrafią znaleźć dobre strony.  Tak więc, gdyby miało by nas zalewać regularnie mamy do wyboru: albo udrożnić odprowadzanie wody, albo zrobić z Mławy Wenecję północnego Mazowsza. 

No i można coś próbować robić z tą polityką betonowania miasta. Nie da się? Daje się, nawet w naprawdę dużych miastach. Ot, weźmy taki prawie 7 milionowy Rotterdam. Jego władze pozwalają – nie, wręcz namawiają (!) mieszkańców do wyrywania płytek z chodników i tworzenia tzw. ogrodów fasadowych. Każdy, bez pozwolenia (sic!), choć pod pewnymi prostymi warunkami  może usunąć 45 cm płytek i stworzyć mini ogródek, o który musi dbać.

No ale na takie pomysły wpadają władze, które są blisko ludzkich spraw. No cóż … my za to będziemy mieć Erę Wodnika!

I na zakończenie, żeby nie było, że nie piszę nic o pozytywach, a przecież one są. No to – ratusza nie zalało!

ZygZak