O tym, że mławianie są wyjątkowi, a mławianki najpiękniejsze wiemy od dawna. Zresztą, co i rusz nasza złotousta i najlepsza pod słońcem władza chętnie o tym mieszkańcom przypomina. Ale poza tą oczywistą oczywistością czy Mława ma, lub powinna mieć coś niezwykłego, niecodziennego, coś tak extra, żeby było się czym pochwalić, dumnie wypiąć pierś i powtórzyć za Bareją: „to nie jest jeszcze nasze ostatnie słowo”.

Taki niezwykły pomysł przyniósł do redakcji w imieniu grupy rdzennych mieszkańców przedstawiciel wcale nie najmłodszego, ale za to pomysłowego pokolenia mławian. Jaki, pewnie nie zgadniecie, więc nie będę trzymać was w niepewności. To palma kokosowa kanaryjska (cocos nucifera). Może być, że rosnąca centralnie przed popówką, którą łatwiej można by wtedy nazywać pałacem!  To chyba najlepsza lokalizacja, pasowałaby i do pałacu i do placu zabaw za milion. Palma, plac i pałac. Takie mławskie PPP. Czy to nie cudowne?

Gdy zapytałem dlaczego akurat taki pomysł, otrzymałem dość zwięzłą odpowiedź. „Dlaczego nie. To ładna rzecz i w nielicznych miastach stoi. I koniecznie kanaryjska!” No właśnie, dlaczego nie? Zwłaszcza, że jest taka społeczna potrzeba. Od razu też chcę rozwiać ewentualne podejrzenia czytelników i dodam, że była to rozmowa nie dość że na serio, to jeszcze i na trzeźwo.

Rozważania o korzyściach z palmy kokosowej, trzeba zacząć od tego czy mamy ambicje, żeby była prawdziwa, czy wystarczy jak w Warszawie na rondzie de Gaulle`a – sztuczna. Taka sztuczna też nie jest zła. Można ją dopasować do reszty otoczenia i wymieniać liście na zielone, lub uschnięte. No i na pewno przeżyłaby te jeszcze pozostałe wysokie drzewa i królowała nad parkiem swoim pióropuszem.  Gdyby zasadzić sztuczną, to łatwiej byłoby jej nadać w dolnej części .. pardon … kształt du*y. Na pamiątkę tej wyciętej lipy. Ale nie dla nas ta wersja minimum, na pewno lepiej byłoby mieć żywą.

Ach, żywa palma to dopiero a(bs)trakcja. Nowożeńcy wychodząc z pałacu robili by przy niej obowiązkowo zdjęcia, dzieci wspinały się chcąc dosięgnąć wiszących w koronie orzechów, pod nią można ustawić też leżaczki z akcji „Poczytajmy, posłuchajmy”. Już widzę te wycieczki, które sznurem przemierzają park prowadzone przez wiecznie zapracowanych pracowników MDK, a z estrady płynie w rytmie reggae nagrany przez Megitzę kokosowy song.

No i najważniejsze. Jak będzie palma, to będą i kokosy. Dużo kokosów. Już my w Mławie wiedzielibyśmy jak na palmie z(a)robić kokosy! Władza na pewno je polubi. Nie trzeba będzie pisać żadnych wniosków i starać się o pieniądze z projektów, bo i po co? Przecież „łatwo zbierać kokosy, gdy ktoś inny trzęsie palmą”. Gwoli jednak ostrzeżenia należy zauważyć, że „zbijając kokosy, niektórym palma odbija”. Oby też przy tej okazji coś skapnęło i nam maluczkim, bo przecież „ludzie chcą od życia kokosów, ale życie to nie palma”.

A co wy na to, czy macie jakieś pomysły na coś niezwykłego w Mławie? Ale na coś naprawdę wspaniałego i niezwykłego. Nie chodzi tu o rzeczy, które mają inni, takie jak pozbawiona dziur asfaltowa nawierzchnia ulic, równe jak stół chodniki, harmonijna architektura, czy np. solankowe tężnie. Tu chodzi o coś, co będzie prawdziwym, godnym podziwu i zazdrości wyróżnikiem dla miasta. Coś takiego jak dom do góry nogami, najdłuższa deska świata, 140 metrowa rzeźba w drewnie, czy np. trąbki w Trąbkach. Atrakcja turystyczna, coś co odpowiada żywotnym potrzebom naszego społeczeństwa, taki miś na miarę naszych możliwości. Można wrzucać swoje pomysły pod tekstem, ale palmy to chyba nikt nie przebije.

ZygZak