Wczoraj przed Sądem Rejonowym w Mławie zapadł wyrok w sprawie Katarzyny K. dyrektor MDK, zatrzymanej 17 lipca 2016 roku w stanie nietrzeźwości za kierownicą swojego auta. Mławski sąd uznał ją winną popełnienia przestępstwa z art.178§1 KK, orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, zasądził grzywnę, świadczenie pieniężne i zwrot kosztów procesu. Wyrok nie jest prawomocny, strony mogą od niego złożyć apelację.

Pani dyrektor Miejskiego Domu Kultury przed mławskim sądem stanęła w tej sprawie już po raz drugi. Pierwsza rozprawa zakończyła się 18 kwietnia 2017 r. wyrokiem warunkowo umarzającym postępowanie na okres trzech lat próby. Od tego wyroku apelację złożył prokurator, a także obrońca oskarżonej. Sąd Okręgowy w Płocku rozpatrując złożone apelacje uchylił wydany wyrok i ponownie przekazał sprawę do rozpoznania przez SR w Mławie, wraz z wskazaniami co do jej rozpatrzenia. Stało się tak dlatego, że Sąd Okręgowy nie mógł bezpośrednio skazać oskarżonej, która w pierwszej instancji została uniewinniona lub warunkowo umorzono wobec niej postępowanie .

Na pierwszym posiedzeniu mławski sąd odrzucił wnioski obrony o wyłączenie jawności rozprawy i powołanie innego biegłego, zlecił jedynie wywiad środowiskowy. Oskarżona nie przyznała się do winy, odmówiła składania wyjaśnień i zgodziła się tylko odpowiadać na pytania swojego obrońcy.

Na wczorajszym posiedzeniu prokurator Krzysztof Molenda w mowie końcowej podkreślił, że oskarżona kwestionowała prawidłowość badania na zawartość alkoholu, jej postawa w trakcie postępowania przygotowawczego i rozprawy nie spełnia przesłanek do warunkowego umorzenia, jak też stopień szkodliwości społecznej na pewno nie jest nieznaczny. Wniósł o uznanie Katarzyny K za winną, zażądał grzywny w wysokości dwustu stawek dziennych po 10 zł, zakazu prowadzenia pojazdów na trzy lata, 5 tys. zł świadczenia pieniężnego na rzecz funduszu pokrzywdzonym oraz pomocy postpenitencjarnej i pokrycie kosztów sądowych postępowania. Zadeklarował, że prokuratura co do zasady nie godzi się na warunkowe umarzanie postępowania w przypadku pijanych kierowców.

Obrońca oskarżonej złożył wniosek o zmianę kwalifikacji czynu na wykroczenie. Powołał się na wyrok Sądu Najwyższego wskazujący, że sąd rejonowy nie jest związany wskazaniami sądu okręgowego i zachowuje autonomię w ocenie materiału dowodowego. Ponownie podniósł, że opinia biegłej od badań retrospektywnych nie jest spójna, a policja nie przeprowadziła pierwszego badania trzeźwości prawidłowo. Wniósł o zmianę kwalifikacji prawnej na wykroczenie, a z ostrożności procesowej o uznanie, że istnieją przesłanki by postępowanie warunkowo umorzyć na okres lat trzech.

Sama oskarżona wyjaśniała, że zmieniła zeznania dopiero po zapoznaniu się z aktami, gdyż ma do tego prawo. Przyznaje, że cała ta sprawa może budzić wątpliwości, prawdę znają tylko dwie osoby (sama oskarżona i prezes jednego ze stowarzyszeń, który powiadomił policję – red.), a pan prokurator zaufał tylko jednemu świadkowi.

– Zdaję sobie sprawę, że ponoszę konsekwencje osobiste, a możliwe, że i zawodowe. Te dziesięć minut, które upłynęło od pierwszego badania trzeźwości do drugiego decydują jakie będą moje dalsze losy. Prawda jest córką czasu, proszę sąd o ten czas – mówiła w ostatnim słowie Katarzyna K.

Prowadzący rozprawę sędzia Tomasz Mync (prezes sądu – red.) nie przychylił się do argumentów podnoszonych przez obrońcę i oskarżoną. W ogłoszonym po półgodzinnej przerwie wyroku uznał Katarzynę K. za winną zarzucanego czynu. Orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat, zasądził grzywnę w wysokości siedemdziesięciu stawek dziennych po 50 zł, świadczenie pieniężne w kwocie 5 tys. zł na rzecz funduszu pokrzywdzonym oraz pomocy postpenitencjarnej, zasądził kwotę 350 zł opłaty od orzeczonej kary oraz kwotę 2257 zł jako zwrot kosztów procesu.

Następnie, przez prawie dwadzieścia minut sędzia Tomasz Mync przedstawił ustne uzasadnienie wyroku. Mówił w nim między innymi:

– Krótko mówiąc, Sądowi Rejonowemu w Mławie pozostało wnikliwie zapoznać się z orzeczeniem i uzasadnieniem Sądu Okręgowego w Płocku, przeprowadzoną tam analizą i wskazówkami sądu. Sąd ( w Mławie – red.) czynił także ustalenia, czy ponowna analiza tych samych dowodów, może skłonić sąd do wyprowadzenia odmiennych wniosków co do okoliczności świadczących o sprawstwie czy jego braku przez oskarżoną. Ta analiza wykazała, że pierwszy wynik badania urządzeniem Alkosensor przeprowadzony był właściwie. W ocenie sądu jedynie słuszną i wiarygodną tezą jest to, że oskarżona przyszła z colą, która to posiadała w sobie alkohol i przez cały czas pobytu na imprezie ową colę spożywała. Inna teza jest nie do obrony. Tłem całego zdarzenia jest niewątpliwie konflikt byłych pracowników Miejskiego Domu Kultury… Oskarżona na miejsce zdarzenia przyjechała własnym autem, z colą z zawartością alkoholu, w tym czasie była w pracy jako dyrektor domu kultury, wiedząc, że z tego miejsca za trzy, cztery godziny będzie odjeżdżać. A mimo to przywiozła tę colę z alkoholem, spożyła ją w miejscu pracy, następnie wypiła piwo w barze i te wszystkie okoliczności spowodowały, że stężenie alkoholu było takie jak w wyniku – uzasadniał sędzia Mync.

Wyrok nie jest prawomocny, strony mogą od niego złożyć apelację.

JK

Zobacz także:

Ten wyrok odzwierciedla wszystkie okoliczności istotne w tej sprawie