fot. za tapeciarnia.pl

Nie było w Mławie oficjalnych, np. czterogodzinnych obchodów światowego dnia uśmiechu, a szkoda. Próbuję sobie to wyobrazić, cztery godziny śmiechu … każdego mówcę zamiast brawami nagradzalibyśmy salwą śmiechu. No, no!

W tradycyjnym kalendarzu próżno szukać światowego dnia uśmiechu. To święto wpisane jest do kalendarza świąt nietypowych. Gdy przyjrzymy się temu ostatniemu kalendarzowi bliżej, można skonkludować, że każda okazja jest dobra, żeby świętować.

No bo jak zaprzeczyć pożyteczności świętowania ogólnopolskiego święta kaszanki, lub dnia taniego wina. Czy ktoś podważy słuszność obchodzenia światowego dnia drzemki w pracy, czy dnia odpoczynku dla zszarganych nerwów. Obchodzić można dzień dziwaka, sobowtóra, dzień postaci z bajek, dzień pocałunku, dzień kaca i pokoju, dzień bez stanika. Są święta branżowe: dzień sapera, włókniarza, kolejarza, pracownika socjalnego, ale też jeża i kota.

Pomysłodawcą wspomnianego w tytule „śmiesznego” święta był Harvey Ball, autor znanego na całym świecie symbolu żółtej uśmiechniętej buzi, tzw. „smiley face”, a na świecie obchodzone jest ono od 1999 roku w pierwszy piątek października.

W pewnym sensie jednak światowy dzień uśmiechu, ma swoje głębsze uzasadnienie, a nawet podbudowę naukową. Powstała bowiem dziedzina badań nad śmiechem zwana  gelotologią (od greckiego –  gelos – śmiech).

Amerykańscy naukowcy z Uniwersytetu w Californi  – Paul Ekman i Wallace Friesen mierząc specjalną techniką ekspresję twarzy, doszli do wniosku,  że nad niektórymi mięśniami twarzy człowiek nie ma władzy, nad innymi zaś ma całkowitą kontrolę.

Dzięki swym badaniom wyróżnili, między innymi: uśmiech szczery, uśmiech zalękniony, uśmiech lekceważenia, uśmiech złagodzony, uśmiech zdeprymowania, uśmiech przyjemnej złości, uśmiech przyjemnego lekceważenia, uśmiech flirciarski, uśmiech uległości, uśmiech słuchacza oraz – co najważniejsze – uśmiech fałszywy,dochodząc do wniosku, że ludzka twarz jest zdolna do wyrażania około 50 rodzajów uśmiechu.

Gelotologią twierdzi, że śmiech rozluźnia i odstresowuje, przyczyniając się do wzmocnienia układu odpornościowego organizmu, a także stymuluje wydzielanie endorfin, czyli hormonów szczęścia. Według naukowców nawet zmuszanie się do uśmiechu może poprawić nastrój. Pod względem stopnia aktywacji mózgu uśmiech jest porównywalny z efektem zjedzenia kilkuset czekolad.

Żeby nadto nie wdawać się w naukowe dywagacje, odrzućmy uśmiech strachu, lekceważenia, przyjemnej złości, czy zakłopotania. Nie stosujmy uśmiechu fałszywego, a sami nauczmy się go odróżniać.

Według Ekmana i Friesena charakterystyczną cechą uśmiechu fałszywego jest brak aktywności mięśni poruszających brwiami. Szczeremu uśmiechowi towarzyszy nieznaczne obniżenie się brwi, nieprawdziwemu zaś, brak aktywności owych mięśni. Uśmiechowi fałszywemu towarzyszy także brak zaangażowania mimicznego mięśni okrężnych oczu. Zwykle uśmiech fałszywy jest też w większym stopniu asymetryczny niż uśmiech szczery. Również czas znikania takie uśmiechu jest nieodpowiedni, zwykle pojawia się zbyt nagle i tak samo szybko znika.

A uśmiech szczery?

Wywołuje go pojedynczy skurcz mięśnia jarzmowego większego. Podniesiony policzek, wybrzuszona skóra poniżej oczu i zmarszczki przy zewnętrznych kącikach oczu, a jedyny ruch, jaki może się pojawić w górnej części twarzy, to napięcie mięśni okrężnych oczu. Tak wyglądamy, gdy śmiejemy się szczerze  gdy doświadczamy prawdziwych, niekontrolowanych, pozytywnych emocji.

Podobno święto uśmiechu można obchodzić nie tylko w pierwszy piątek października. Pośmiejmy się więc może nawet bez specjalnego powodu, chyba że takowego nam dostarczą.

ZygZak