Nie od dziś, a nawet nie od wczoraj kobiety sprawujące niepodzielną władzę nad domowym ogniskiem za przestarzałą uznały zasadę „Kinder, Küche, Kirche” (dzieci, kuchnia, kościół) i szturmem ruszyły, by rządzić w biznesie, sporcie, polityce, a nawet religii. Był więc czas się z tym pogodzić, a może nawet trochę przyzwyczaić.

Reklama

Od początków tej rewolucji minęło już tyle czasu, że śmiało moglibyśmy w historii ludzkości mówić o Erze Kobiety ( przynajmniej tej części ludzkości, gdzie religia lub jej pozostałości na taką gloryfikację pozwalają). Bez przesady możemy powiedzieć, że kobiety zdobyły wszystkie ważniejsze dziedziny życia społecznego. Lepiej lub gorzej sprawują nawet najwyższe urzędy, by wspomnieć tu kolejne dwie Panie Premier rządzące naszym krajem. Kobiety doskonale potrafią przyswoić sobie mechanizmy władzy i jej narzędzia, nazwijmy je – perswazji. A tak jakoś to już jest, że władcy zawsze lubią hołdy i to nie tylko na co dzień, ale i od święta – więc mamy ten jeden szczególny, obchodzony z pompą i goździkiem – Dzień Kobiet.

Właśnie ze względu na zbliżający się szybkimi krokami ów dzień, napiszę garść felietonowych refleksji o kobietach, sławie i władzy prawie wyłącznie na mławskim podwórku. Nie będę snuć tu rozważań o ludzkości, bo w takiej liczbie przypadków statystycznie da się postawić i znaleźć dowody na potwierdzenie dowolnej tezy o kobietach. Statystycznie nawet w Mławie na 100 mężczyzn przypada 110 kobiet, a więc panowie – jeżeli nie przekona nas perswazja to i tak będziemy przegłosowani. Pewien mój znajomy zwykł mawiać, że w domu ostatnie słowo to należy do niego, pod warunkiem że brzmi ono: „masz rację, kochanie”.

Przyjrzyjmy się więc mławskim kobietom – mówiąc żartobliwie – „trzymającym władzę”. A wymienić ich można całkiem sporo, aż obawiam się tej wyliczanki, by przypadkiem którejś z ważnych „władczyń” nie pominąć.

Prawdziwe kobiece terytorium to obszar edukacji i administracji. O tym, że pań nauczycielek jest więcej niż panów nauczycieli to fakty. Tak też jest i z dyrektorami szkół i placówek oświatowych. Na 16 placówek miejskich i powiatowych, w 11 szefują kobiety, w pozostałych są na razie zastępcami. W administracji kobiety też nie mogą narzekać na dyskryminację, zarówno w starostwie powiatowym jak i urzędzie miasta pełnią funkcję zastępców, czyli trzecią „po Bogu”. W pomocy społecznej – proszę bardzo – trzy placówki i każdą kieruje kobieta. Dom dziecka – kobieta. Placówki kultury – można uznać, że mamy remis 2:2. W męskich rękach pozostały jeszcze placówki sportowe, choć w jednej z nich zupełnie niedawno obowiązki szefa pełniła kobieta i to całkiem sprawnie. Chcecie więcej? Inspektor nadzoru budowlanego – kobieta, sanepid – kobieta. Jest jeszcze jeden obszar bardzo sprytnie przejęty przez córki Ewy. Mam tu na myśli zarządzanie finansami – a więc główna księgowa. Czy ktoś zna w Mławie jakiegoś faceta, któremu udało się położyć łapę na kasie? Powiecie pewnie, że jest skarbnik w urzędzie miasta, ale to wyjątek potwierdzający regułę, a zresztą tam też zastępuje go kobieta. Ostatnia męska nadzieja – służby mundurowe już trzeszczy w posadach. W Mławie kobiety przywdziały mundury, choć póki co jeszcze komendantami nie są. To tylko kilka przykładów na potwierdzenie tezy, że kobiety w Mławie to „grupa trzymająca władzę”.

I jakoś zupełnie na zakończenie tak sobie myślę, że gdyby przypadkiem do Mławy przyjechała kiedyś na wykłady na przykład obywatelka Środa Magdalena, to do kogo byłaby ta mowa o dyskryminacji?

Zyg Zak