Któż z nas będąc w podróży, albo nawet tylko długo poza domem nigdy nie odczuwał nieodpartej potrzeby fizjologicznej? Co zrobić, gdy nie pomaga ściskanie kolan, drobny truchcik, przebieranie nogami i inne nerwowe ruchy?

Gdy sytuacja jest naprawdę podbramkowa, a znajdujemy się gdzieś na łonie natury, to pal licho przepisy porządkowe – przecież drzewko czy krzaczek tak od jednego razu nie zwiędnie.

To wcale nie jest rzadki obrazek, auto, czy nawet autokar zatrzymuje się na poboczu, przy lasku no i „panowie na prawo, panie na lewo”. Jak w „Misiu”, a co tam.
Co prawda, autokary przy lasku, to już rzadszy widok, tym niemniej wcale nie wyjątkowy. Bo wycieczka autokarem ma swój specyficzny klimat, bywa że wysoko rektyfikowany, co wydatnie wzmaga konieczność odwiedzin przybytku.

Ktoś tu się pewnie obruszy na niecywilizowane zachowania, bo przecież na każdej stacji benzynowej toaleta się znajduje, po co więc do lasu? To niech taki mądrala pojedzie raz na wycieczkę z grupą przynajmniej 40 osób.

W takiej grupie zawsze zgodnie z parytetem kobiet nie brakuje. No i właśnie. Za czym kolejka ta stoi? Dodatkowo jakoś tak się składa, że zawsze dłuższa kolejka jest przy drzwiach z kółeczkiem, nigdy nie wiem dlaczego? Kolejkowe problemy kumulują się, gdy autokarów zatrzyma się kilka.
I chociaż czasem sytuację  podratują toalety dla niepełnosprawnych, to i tak wc kwadrans jest zawsze za krótki. Przerwa krótka, a kolejka długa. Jak na dłoni widzimy więc wyższość toalety leśnej, gdzie drzew ci jeszcze dostatek i każdy może bez kolejki wybrać sobie swoje.

No dobrze, ale co w sytuacji, gdy wybierzemy się na spacer lub zakupy w Mławie. Hmm, to zależy. Dotąd bowiem w swoich rozważaniach pomijałem zupełnie czynnik stopnia nabrzmiałości problemu, wiek, płeć, stan trzeźwości spacerowicza, okolicę w jakiej się porusza oraz porę dnia. Wierzcie mi, każdy z tych czynników ma znaczenie dla znalezienia ulgi w nabrzmiałej sytuacji.

Na początek wyłączymy grupę w stanie wskazującym. Ci bez skrupułów w sytuacji krytycznej obrażają moralność publiczną bez mrugnięcia okiem, a tych ze skrupułami po powrocie do domu pierze kobieta.

A co z tymi, którzy uprą się, że muszą z toalety jednak skorzystać?
Trzydziestotysięczne miasto stać jest, rzecz jasna, na miejską toaletę. Jedną. Za to czynną w dni powszednie od 8 do 18, a w weekendy od 10 do 16. Toaleta jest płatna, ale tu nasz mławski cesarz Wespazjan nie pobiera opłaty zbyt wygórowanej (1 zł), niezależnie czy robimy małe siku, czy dużą kupę.

Tak więc w godzinach pracy problemu raczej nie będzie. Oprócz toalety miejskiej są otwarte dworce, urzędy, więc prawie w każdym uda nam się coś zostawić.

To oczywiście nie oznacza, że po godzinie 18 osoby ze słabszym, czy napełnionym pęcherzem nie powinny oddalać się od miejsca zamieszkania dalej niż na 100 m. Mamy w centrum jeszcze kilka dużych marketów, gdzie – albo jest ogólnodostępna toaleta, albo musimy poprosić o kluczyk. No i są jeszcze mieszkania znajomych.

W najtrudniejszej sytuacji znajdziemy się na mławskich cmentarzach. Bo to i do sklepu daleko, a i urzędu w zasięgu ręki nie uświadczysz. Jest z górki, ale czy zdążymy? Co prawda na cmentarzu komunalnym można poprosić o kluczyk, ale tylko w godzinach urzędowania. Przewoźne ” toj-toje” tak szybko, jak się pojawiły na Zaduszki, tak szybko zniknęły. Dorosły spacerowicz, to dorosły, coś tam przytrzyma, coś tam zrobi wcześniej, ale małoletni? Jak dziecku wytłumaczyć, że po 16 WC nie ma. Nie ma i już. I to chyba największy problem.

Opisowi starałem się nadać otoczkę nieco humorystyczną, ale  kto miał takie przygody, temu pewnie nie do śmiechu. Mam więc nadzieję, że ten felieton trafi do jakiegoś decydenta.

Może komuś się zachce… i coś zrobi… Zwłaszcza na cmentarzu – bo póki co, nie służy on tylko aniołom.

ZygZak