Zwiedzionych apetycznie brzmiącym tytułem od razu wyprowadzę z błędu. Rzecz wcale nie będzie o grochówce, kuchniach polowych, taborach i markietankach. W związku z kolejną inscenizacją walk wrześniowych pod Mławą, chciałbym zachęcić do spojrzenia na naszą mławską redutę od nieco innej strony, właśnie od „kuchni”.

W dniach 28 -29 sierpnia po raz ósmy mieliśmy okazję obejrzeć i uczestniczyć w Rekonstrukcji Bitwy pod Mławą. Uroczystości szczegółowo relacjonowały wszystkie media, poczynając od ogólnopolskich po lokalne. Jak co roku rekonstrukcja bitwy odbywała się na polach miejscowości Uniszki Zawadzkie gm. Wieczfnia Kościelna. Inscenizacja odbywa się na wybranym fragmencie umocnień, łatwo dostępnym dla widzów i pozwalającym na swobodny dojazd.

Cała fortyfikacja odcinka przydzielonego obronie 20 Dywizji Piechoty biegła od Turzy Małej do Rzęgnowa. Bagna Niemyje rozdzielały go na dwie części: dłuższą – zachodnią, oraz krótszą – wschodnią, na których to – według publikacji R. Juszkiewicza – wybudowano odpowiednio 68 i 25 schronów żelbetonowych.
Przy okazji inscenizacji bitwy zwykle oglądamy kilka schronów bojowych, najczęściej Mauzoleum Żołnierzy Września powstałe z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Mławskiej i odsłonięte w 1964 roku.

Tylko nieliczni badacze i pasjonaci odwiedzają pozostałe obiekty linii obronnej, znają ich stan i wygląd.
Pierwszy z nich to pan Piotr Olszewski i jego grupa Opoka. Wyjątek chlubny, gdyż wraz z młodzieżą, kilkakrotnie i zupełnie społecznie posprzątali wszystkie schrony, od Mławki po Sławogórę. O czym piszę rozumieją ci właśnie, którzy choć raz odwiedzali schrony bojowe, nie te położone przy trasie, ale w szczerych polach i lasach. Wiedzą jak zaśmiecone i zaniedbane bywają te pamiątki batalii 1939 roku.

Duże nadzieje budzą również działania grupy nieformalnej „Mława – miasto zabytkowe”. Ich staraniem wydany został bezpłatny przewodnik po mławskiej linii obrony – schrony żelbetowe, „Pozycja Mława 1939 r.” Grupa zinwentaryzowała i opisała istniejące fortyfikacje.
Również Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Mławskiej, dawno temu nieśmiało sygnalizowało, że ma jakieś pomysły związane z turystycznym udostępnieniem linii schronów bojowych.

Według mojej wiedzy (przepraszam jeżeli kogoś pominąłem), mamy więc kilka środowisk, które już coś dobrego i konkretnego zrobiły dla Pozycji Mława.
No i mamy też władze miasta i powiatu, którym przecież bardzo zależy na promocji.
Aż ciśnie się pytanie: czy z takim potencjałem, naprawdę nie można zrobić więcej w kierunku;
– skoordynowania działań środowisk zainteresowanych tematem
– zadbania o wszystkie istniejące obiekty
– wykorzystania całej lub choć części linii do celów turystycznych

Przyczółek przecież już zdobyty, Rekonstrukcja Bitwy pod Mławą jest medialna, cieszy się zainteresowaniem, ale jest imprezą raz do roku i koniec.
Wiem, co usłyszę w odpowiedzi. Problem jest złożony. Ktoś musiałby koordynować, ktoś napisać projekt no i wyłożyć pieniądze. W tej sprawie musiałoby się dogadać kilku włodarzy; może powiatowy, a na pewno miejski i gminni. Są jeszcze osoby fizyczne, na których gruntach są zlokalizowane schrony.
Zgoda. Nie twierdzę przecież, że to proste. Ale co stoi na przeszkodzie?

Mądra kobieta (Jennifer Weiner) napisała, że „nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku”.
A jak mawiał mędrzec Kohelet, „Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem”
Mławska Linia Obronna długo czeka na pierwszy krok i swoją godzinę.

ZygZak