Przejezdność i płynność ruchu ulicznego to częsty temat dyskusji na terenie nowoczesnych miast, podobnych do naszej metropolii. Pokonanie autem kilku przecznic Mławy, w wielu przypadkach wydaje się trwać zbyt długo, a przecież to miejscowość nienachalnie duża. Najgorzej jest podróżować po niej podczas godzin szczytu – czyli powrotu z pracy zatrudnionych w LG Electronics i firmach „współistniejących”.

Jak mantrę powtarza się, że wybudowanie zachodniej obwodnicy wszystko zmieni. Zapewne trochę się poprawi, ale obserwując ruch uliczny w naszym mieście przypuszczam, że sama obwodnica nie rozwiąże problemu. Oczywiście, że wyprowadzenie ruchu ciężarówek poza „ścisłe” centrum jest jak najbardziej wskazane, ale przyczyn korków w terenie zabudowanym jest zazwyczaj więcej.

Co zrobimy po dekadzie budowy nowej drogi, gdy się okaże, że problemy z szybkim przewiezieniem własnej duszy i ciała z jednej strony miasta na drugą nie ulegną znacznej zmianie? Zaczniemy myśleć. A może zacząć już teraz?

Zakładamy, że po zrealizowaniu inwestycji przeciętny Kowalski po zakończeniu pracy w dzielnicy przemysłowej wsiądzie do auta i pomknie nową trasą bezpośrednio do swojej miejscowości, omijając centrum Mławy. Błąd. On jeszcze musi zrobić zakupy. Sklep mu we wsi zamknęli, albo jest jeden z wysoką marżą. Jeśli nikt mu nie postawi dyskontu przy drodze do domu (przy Marszałkowskiej nikt na to nie wpadł) to wjedzie do miasta.

Dla ograniczenia ilości pojazdów istotna jest komunikacja publiczna. Metra, tramwajów i trolejbusów nie posiadamy ale mamy autobusy. I tu możemy się pochwalić. Bezpłatne przejazdy stawiają nas w europejskiej czołówce. Obiektywnie oceniając to duży plus dla włodarzy miasta i pracodawców. Przy okazji zamyka się usta mieszkańcom, bo jak za darmo to nie wypada narzekać.

Przystanków jest w mieście dostatek. Niektóre są ledwie zauważalne. Inne oficjalnie nie istnieją, bo jak zalegalizować wysiadanie pasażerów na parkujące samochody przy alei Piłsudskiego naprzeciw Carrefour Expressu? Istnieją też nowe lokalizacje. Dziewicze, bo nikt z nich jeszcze nie korzysta ale tych bym się nie czepiał. Ważne, że włodarze czasami jakieś wizje mają. Nie przeczę, że istnieją także miejsca, gdzie przydałyby się kolejne przystanki ale w tym przypadku byłbym ostrożny. Nie każdy musi mieć prywatną, publiczną ławeczkę przed swoim domem.

Jak wyglądają mławskie przystanki i jak je odszukać? Na ulicy powinna być „żmija” (zwana również zygzakiem). To poziomy znak P-17, który wyznacza na jezdni miejsce przystanku autobusowego. Na „żmijach” nie mogą zatrzymywać się inne pojazdy! Znak pojawia się w miejscach, gdzie przystanek nie ma własnej zatoczki. Jeśli zauważymy takie oznakowanie, to na przylegającym do jezdni chodniku poszukajmy śmietnika lub słupka ze znakiem pionowym D-15. Często występują parami. I to by było na tyle. Zdarza się obecność ławeczki a wiata to raczej rarytas. O zatoczkach można powiedzieć, że to unikatowa infrastruktura i bardzo droga, bo mało która droga je posiada.

Miejsca przystanków komunikacji publicznej nie zawsze wydają się być przemyślane, a ich lokalizacja budzi wątpliwości pod względem bezpieczeństwa. Zastanawiająca jest konieczność zatrzymywania się autobusów na łukach ulic np. na ulicy Warszawskiej 35 lub Napoleońskiej 14. Jeżeli wszystko jest w porządku z tymi lokalizacjami, to dlaczego nie ma tam „żmij”? W pierwszym przypadku postawienie słupka można tłumaczyć sobie troską o odległość do punktów służby zdrowia. Trudniej doszukać się logicznego wytłumaczenia w drugim. Wręcz prosi się o pytanie: Na czyje życzenie lub żądanie? W Polsce istnieją przystanki „na żądanie” ale uprzejmie informuję, że to nie o to chodzi.

Na ulicy Sienkiewicza autobusy dokonujące wymiany pasażerów blokują ruch (brak zatoczek) w godzinach szczytu w dwóch miejscach: nieopodal Lidla oraz przy Państwowej Szkole Muzycznej. Duża część zniecierpliwionych kierowców łamie prawo i objeżdża zatrzymujące się pojazdy. Bywają też tacy, którzy sami stają autem na „żmijce” i wypuszczają z „osobówki” swoich znajomych. Prawdopodobnie sądzą, ze zachowują się przepisowo, bo nerwowo reagują na klaksony wzburzonych i wyprzedzających ich innych uczestników ruchu. Wszystko na granicy przejścia dla pieszych i skrzyżowania. Meksyk mógłby się od nas uczyć.

Dla bezpieczeństwa i wygody można zrobić pośrodku jeden przystanek z zatoczką. Odległości są niewielkie. Pomiędzy sklepem „Jysk” a zaginionym odcinkiem ulicy Sportowej jest wystraczająco dużo miejsca. Znając życie, to jednak się nie da, a teren zostanie wykorzystany na kolejny blok lub sklep z kiepską potencją parkingową.

Osiedla Książąt Mazowieckich od ulicy Sienkiewicza strzeże tworząca się w określonych godzinach, ze stojących w korku pojazdów, reduta na ulicy Ordona. To „wąskie gardło” przy pasażach sklepów i lokali usługowych, gdzie zatrzymują się nie tylko autobusy. Dostawcy również korzystają z przywilejów książęcych. Zatrzymują się na krótko, ale skutecznie utrudniają przejazd kolumn pojazdów od wschodu. A co stoi na przeszkodzie żeby zaaplikować towar „od zadku”? Płot, ale to inna bajka.

Przystanki porośnięte bluszczem i trawą przez cały rok to pomysł z ostatniej kampanii wyborczej. Ciekawy, lecz trochę odklejony od rzeczywistości. Miło popatrzeć na wizualizacje, ale poza ekranem monitora życie toczy się według swoich praw. Najpierw buduje się dom, a potem zakłada ogródek. W realu często nie ma gdzie wcisnąć nawet małego zadaszenia, a mowa o altanach ku uciesze emerytów i firmy obsługującej zieleń w mieście. Istnieje jeszcze argument o zmianach klimatu i zatrzymaniu wód opadowych. Trafia do mnie, ale w tym przypadku przegrywa w starciu z opakowaniami od wód smakowych.

Przed wdrożeniem bujnych planów w życie, należałoby zamontować w mieście odpowiedni monitoring. Wśród roślinności wokół przystanku szybciej niż grzyby po deszczu wyrosną puszki, buteleczki, pety i inne cywilizacyjne „kwiatki”. Tych, którzy to posieją nie znajdziemy, a sprzątać będzie trzeba. Kto to zrobi i za czyje pieniądze? Z wojskowego doświadczenia wiem, że najgorsze są niedopałki w trawie. Nie zgrabisz i nie zmieciesz. Paluszkami trzeba wybierać.

Schludnie, czysto i praktycznie – to priorytety dla przystanków w naszym mieście  Dopóki jeszcze mamy jakiekolwiek możliwości architektoniczne, to w pierwszej kolejności udrożnijmy ulice budując zatoczki. Następnie wyposażmy przystanki w niezbędną infrastrukturę, w tym wiaty. Nakłady na zieleń wokół przystanków (w wersji rozsądnej a nie populistycznej) są wskazane i można je zaakceptować. Zwłaszcza, jeżeli okażą się warunkiem koniecznym dla pozyskania dodatkowych środków z zewnątrz. Z zastrzeżeniem, że wydatki obejmą wszystkie wymienione wcześniej elementy. 

kpt. rez. Karol Klepczyński

„Z przymrużeniem oka” to cykl publikacji, płynących z obserwacji mławskiej rzeczywistości, którego autorem jest wojskowy emeryt pracujący i mieszkający w Mławie – kpt. rez. Karol Klepczyński.

Żmije na ulicach Mławy – galeria zdjęć

12►