Zgodnie ze sztuką wojenną przed rozpoczęciem niedzielnej, rodzinnej operacji specjalnej pod kryptonimem „Na Żubry” postanowiłem dokonać rekonesansu terenu, dróg dojazdowych oraz analizy możliwości przemieszczenia się ze „ścisłego” centrum Mławy do parku przy ulicach Piekiełko i Krajewo.

Dla zrozumienia tematu lub rozwiania wątpliwości czytelników przypominam, że każde dziecko wie, że dużo drzew w mieście to park a poza miastem te same drzewa nazywa się lasem. Powstała dzięki Nadleśnictwu Dwukoły Pokazowa Zagroda Żubrów w Krajewie (do której chciałem dotrzeć) znajduje się w granicach administracyjnych miasta Mława czyli wszystko jasne.

Podczas rozpoznania szczególną uwagę postanowiłem zwrócić na warunki istotne dla przejazdu czyli szerokość jezdni, istniejące przeszkody lub możliwość ich wystąpienia w momencie przejazdu właściwego oraz ewentualne sposoby ich ominięcia.

Ulica Studzieniec nie zaskoczyła mnie. Osiedlowy charakter spowodował, że jest troszeczkę wąska. Nie jest to jednak droga wyjazdowa a niedługo może dołączy do szybko rozwijającego się centrum miasta? „Ścisłego” centrum. Na szczęście dla mieszkańców szerokość jezdni nie pozwala na osiąganie prędkości stosowanych przez piratów drogowych. Utrudnia również mijanie się pojazdów wielkogabarytowych. Podejrzewam jednak, że to strategia przemyślana, eliminująca przypadkowe tiry od sąsiadów. A tak w ogóle to co w takiej uliczce osiedlowej może się pojawić? Co najwyżej wolnobieżne śmieciarki. I ciuchcia z floty MPDM-u, czyli kolejka turystyczna.

I jak to bywa na osiedlu… wpadłem na „łosia”, który pozostawił auto przed domem czyli na środku drogi. Na szczęście ruch z naprzeciwka był niewielki i szybko udało mi się ominąć przeszkodę.

Zaskoczyła mnie natomiast inwestycja, którą zobaczyłem poza ostatnimi zabudowaniami. Pozytywnie oczywiście. Władza doświadczona problemami z ruchem pieszych do MacDonalda wyciągnęła wnioski i po otwarciu kolejnej atrakcji miejskiej ruszyła do pracy szybko i z rozmachem. Wyraźnym celem był szeroki chodnik, prawdopodobnie z drogą rowerową, do samej zagrody z żubrami.

W trakcie prowadzenia auta nie mogłem dokładnie przyjrzeć się budowie, gdyż pozostawiony dla ruchu pojazdów fragment nawierzchni zmuszał do skupienia się. Utrzymanie odpowiedniego toru jazdy eliminowało ewentualne uszkodzenie auta ale kątem oka widziałem wystające z ziemi krawężniki, które robiły wrażenie. Po przejechaniu całego remontowanego odcinka zawróciłem i pokonałem trasę ponownie. Tym razem z kilkukrotnym udziałem pobocza. W międzyczasie dotarło do mnie, że to dzień roboczy a nigdzie nie widać ekipy fachowców ani żadnego sprzętu. Czyżby inwestycja utknęła w połowie drogi? Dlaczego?

Podejrzewam, że problem tkwi w planowaniu, które raczej nie należy do zalet władców ratusza. Z pobieżnych oględzin wyciągnąłem pochopne wnioski, że prawdopodobnie zapomniano o parkowych polankach. W tym przypadku trafniej nazywać je polami. Na niektórych złośliwi rolnicy coś posiali i nikt nie przewidział, że będą chcieli zebrać plony. Aby dotrzeć do swojej własności ze sprzętem rolniczym będą musieli przejechać po nowych krawężnikach (czytaj: rozjechać traktorami budowę), bo nikt nie zaprojektował wjazdów na posesje. Przynajmniej tego nie widać.

W przyszłości polanki zapewne uzyskają dobrą cenę jako teren pod budownictwo jednorodzinne, ale tu znowu potrzebne będą wjazdy. Myślę, że gdyby jedno z pól należało do znajomych królika to problem z właściwym przygotowaniem inwestycji byłby mniejszy. Teraz niestety nic się nie dzieje. Być może czekamy na zmiany projektu, dokończenie inwestycji i poniesienie dodatkowych kosztów za błędy popełnione przez dysponentów naszych pieniędzy. A kiedy chodnik będzie dokończony? Jak władza coś obieca to na pewno będzie. I nieładnie co pół roku przypominać.

Wracając do tematu wycieczki, to rekonesans i moje niedzielne przejazdy przebiegły bez zakłóceń. Do zagrody ludzie podążali samochodami, rowerami a także pieszo pomiędzy krawężnikami. Gorąco polecam wszystkim odwiedzenie naszych pupilków w zagrodzie, bo warto. Niewiele nadleśnictw w Polsce może zapewnić taką atrakcję i bądźmy z tego dumni. Doceńmy to, co posiadamy.

kpt. rez. Karol Klepczyński

„Z przymrużeniem oka” to cykl publikacji, płynących z obserwacji mławskiej rzeczywistości, którego autorem jest wojskowy emeryt pracujący i mieszkający w Mławie – kpt. rez. Karol Klepczyński.