Po raz pierwszy o trollach i trollingu usłyszałam w styczniu 2020 roku. Było to na szkoleniu internetowym zorganizowanym przez Urząd Miasta. Dowiedziałam się, że  celem internetowych trolli jest prowokowanie dyskusji w mediach społecznościowych, przy okazji jakiegoś wydarzenia. najczęściej poprzez obraźliwe wpisy. Trolle karmią się negatywnymi emocjami, lubią je wywoływać.

Reklama

Osoba trollująca próbuje przeróżnymi sposobami skupić na sobie uwagę innych, wywołać gniew lub irytację. Celem jest wprowadzenie dezinformacji lub narzucenie określonej linii (np. światopoglądowej) w dyskusji, często dla konkretnego zysku( jeżeli mamy do czynienia z płatnym trollingiem). Tym zyskiem są  ludzie wciągnięci w niepotrzebną dyskusję, najlepiej wyprowadzeni z równowagi, zaangażowani i przeznaczający swój czas na rozmowę z trollem. Krótko mówiąc – wszyscy ci, którzy „łyknęli haczyk”.   Ofiarą  antyspołecznego zachowania w sieci, może paść każdy.  Dotyczy to szczególnie  tematów wrażliwych; rasy, płci czy seksu.

Trolle nie rozróżniają pojęcia rasizmu, bo nie chcą! Sednem rasizmu nie jest bowiem różnica w kolorze skóry.

Miejska Biblioteka Publiczna  w Mławie 10 października ubiegłego  roku zorganizowała online Noc Bibliotek. Tytuł wydarzenia: „Klimat na czytanie 2020”. Scenariusz  został starannie opracowany przez panie bibliotekarki. Założeniem było przedstawić kontynenty i kraje, które figurowały w tytułach jedenastu książek. Tłem dla czytających była mapa, na której zaznaczono kraje i ich poziom zanieczyszczenia  powietrza. Film nagrany bardzo prostymi środkami, zamieszczono na stronie biblioteki w medium społecznościowym  Facebook.

I tu do akcji wkroczyły trolle.  W sposób zamierzony  wpływali na użytkowników Internetu  ośmieszając, krytykując a nawet kierując pod  adresem pracowników Biblioteki Publicznej w Mławie  wyzwiska. To miało sprowokować co najmniej kłótnię lub ostrą wymianę zdań. Prawdziwa spirala nienawiści wobec konkretnych osób i konkretnego zdarzenia. Podkręcona na dodatek przeprosinami pracowników Biblioteki w mediach społecznościowych. W ten sposób „nakarmili” trolla przepraszając za ????????????, zamiast po prostu to wszystko zignorować.

W tym przypadku trolle  odniosły zwycięstwo i osiągnęły najwyższą satysfakcję, ponieważ administrator Facebooka zablokował film, a biblioteka go usunęłą. Administrator nie zadał sobie trudu, żeby zweryfikować otrzymane wiadomości i osoby, które wystąpiły o zablokowanie filmu.

Dziennikarz Gazety Wyborczej, Paweł Rutkiewicz który napisał artykuł pt. „Aktor pomalowany na czarno udawał ambasadora Kenii. Blackface służy wyśmiewaniu ludzi” nie zadał sobie trudu, by zaprezentować rzetelne dziennikarstwo. Zrobił to raczej w oparciu o opinie z  Ośrodka Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych i wpisy trolli z Facebooka. Nie skontaktował się z Miejską Biblioteką Publiczną w Mławie. Posłużył się  różnymi miarami w podobnej sprawie, ponieważ wcześniej dziennikarz „Gazety Wyborczej” Jacek Hugo-Bader, zastosował ten sam sposób „żeby wleźć w cudzą skórę i udawać zupełnie kogo innego”. Pomalował twarz na czarno i udawał  Afrykanina na Marszu Niepodległości (17 listopada 2016 roku). Bez względu na intencje autora, tradycja „blackface” (nawet jeśli nie bardzo dobrze znana w Polsce) jest istotnym kontekstem, do którego odnosi się i w który wpisuje się koncept tego, co zrobił Jacek Hugo-Bader.  Okazuje się, że nie dla Pawła Rutkiewicza.

Trolle pokazały, że każde dobre wydarzenie, kreatywność, staranie i  wysiłek można ośmieszyć, mieszając ludzi z błotem.

Niestety organizacje, które powinny walczyć ze zjawiskiem trollingu, nie bardzo go rozumieją lub nie wiedzą  jak sobie z nim radzić. Internet dla policji i prokuratury to taki ciemny worek, w którym nie wiedzą jak grzebać. Nie mają pojęcia o Dark Necie, sieci TOR. Póki co, Trolla należy ignorować!!!!!Nie dajcie się wciągać w dyskusje i tłumaczenia. Ambitniejszym trollom podpowiadam, że istnieje coś takiego jak merytoryczna i elegancka dyskusja.

Ewa Osowska